Voltijds geledegeerd bestuurder, deeltijds topman van Unizo. Karel van Eetvelt werkt tot 70 uur per week, en dat is “fine for me”, zoals hij zelf aangeeft. “Niet iedereen moet dat doen, hé”, voegt hij er nog aan toe. Een blik achter de schermen bij één van België’s meest ondernemende niet-ondernemers:
“Ik ben altijd iemand geweest die uitdagingen zocht. Dat was als 18-jarige zo, en veel veranderde er niet. Sport stond toen centraal, al besefte ik vrij snel dat een professionele carrière te hoog gegrepen was. Dus volgde ik een opleiding die in het verlengde van mijn sportieve doelen lag, én waarbij ik mijn liefde voor beleid kon uiten. Ik kom tenslotte uit een politiek gezin.”
Geen paplepels, wel een sterke mening
Karel van Eetvelt, die onlangs zijn vijftigste verjaardag mocht vieren, groeide op in Bornem. Naar eigen zeggen een mooie, en nog steeds groene streek, tegen de schelde. Zijn vader nam 40 jaar lang de ambt van burgemeester op, en zetelde in het parlement. De passie voor beleidsmatige uitdagingen werd er met de paplepel ingegoten.
Maar die paplepel kwam niet telkens van moeder en vader. “Tijdens mijn humaniora moest ik op internaat. Dat was absoluut niet tegen mijn goesting. Maar een vader die dubbele shiften in de politiek draait, en een moeder die vier kinderen moet opvoeden, dat is nogal veel van het goede. Misschien ligt daar wel de oorsprong van mijn eigen sterke mening. Ik moest al vroeg zelfstandig zijn. Aan de keukentafel werd vaak gediscussieerd over politiek.”
Hoe Karel van Eetvelt’s carrièrepad gevormd werd
“Het begon bij de legerdienst, waar ik een stuk op het kabinet heb gespendeerd," vertelt Van Eetvelt. "Op het einde van de legerdienst, zag ik geen directe opportuniteiten om binnen sportbeleid aan de slag te gaan. Dus wou ik zelf iets uitbouwen. Mijn vader zei toen: ‘Ga dan eerst maar eens praten met mensen die dat kennen, die dat gewoon zijn’. Zo kwam ik bij een oude minister, Paul Akkermans terecht. Door de wol geverfd als ondernemer.
"Paul, wat moet ik doen om ondernemer te worden?" Waarop hij op z’n Antwerps zei: "Manneke, je zou beter eerst bij mij komen werken, dan weet ge wat dat is!". En zo geschiedde.”
De bouwsector stond niet bepaald hoog op Karel’s wenslijst, maar hij zag direct mooie kansen voor het rapen. Op het kabinet bij het leger kwam hij al in contact met ruimtelijke ordening. De Bouwunie werd vrij snel een plezante job: luisteren naar ondernemers, programma’s ontwikkelen, geld zoeken waar nergens geld te vinden was. “Wat ik daar deed, was eigenlijk wat ik in de sport wou doen, maar in een andere sector. Dynamische en gedreven mensen, en daar stond ik dan tussen," klinkt het.
Dingen in gang zetten en doorgroeien
Trots vertelt Van Eetvelt hoe hij daar wist door te groeien."Alles wat ik zo rond mij zag gebeuren, vertaalde ik in uitdagingen. En ik nam ook gretig projecten aan, en zette de dingen graag in gang. Dus begon ik dat daar ook snel te doen in die kleine federatie. Natuurlijk als je dat daar doet, zeker in een federatie die toch wat dynamisme ontbrak, dan steek je daar snel bovenuit. Ik ben daar begonnen als gewone medewerker. Ik denk dat ik na 3 jaar secretaris-generaal was van die organisatie, en nog eens 2 of 3 jaar later was ik daar de grote baas van. Ik heb dat daar dan nog 5 jaar geleid tot ik 37 of 38 was. En toen dacht ik: “Ja, nu heb ik het hier gezien. Ik denk dat ik die federatie, met de ploeg natuurlijk, verdrievoudigd heb in omzet, in personeel, in power, in leden en dit op die vrij korte periode. Maar ik voelde ook wel dat die federatie, hoe mooi ze ook was, te klein was voor mijn ambitie.”
Unizo: een verhaal om trots op te zijn
Karel van Eetvelt zou in het begin van het nieuwe millenium bij Unizo starten, waar hij vandaag nog steeds de scepter zwaait. Unizo verdedigt de belangen van ondernemers, maar hij merkt een groot verschil tussen zijn profiel en de échte ondernemers.
“Ik ben geen ondernemer in de echte zin van het woord. Ik omschrijf mezelf wel als ondernemend"
“Ik ben geen ondernemer in de echte zin van het woord. Ik omschrijf mezelf wel als ondernemend. En dat betekent dan initiatief nemen. Ik heb geen schrik om risico’s te nemen met een organisatie, om die verantwoordelijkheid te dragen, daar heb ik echt geen problemen mee. Maar het grote verschil is dat ik dit niet doet met mijn eigen middelen. En dat is voor mij een wezenlijk verschil. Als ik hier iets misdoe, in het slechtste geval, word ik ontslagen. Dan heb ik geen job meer en dan moet ik een nieuwe job gaan vinden. Maar daardoor ben ik mijn huis niet kwijt. Maar als ondernemer, als het echt fout afloopt, dan kan je alles kwijt zijn.”
Transformatieprocessen en vooruitkijken
“Als ik het Unizo van 2004 - toen ik er kwam - vergelijk met het Unizo van vandaag, dan zie ik echt een andere organisatie," meent Van Eetvelt. "We hebben zelfs in die periode - en dat is niet zo’n lange periode, een goeie 10 jaar - twee transformaties ondergaan. Ik heb twee keer een transformatieproces geïnitieerd. Het eerste was al in gang gezet, maar ik heb dat helemaal moeten runnen nog en afronden, en het tweede heb ik vier jaar geleden zelf in gang gezet.”
“Stel jezelf de vraag: "wat moet je doen om binnen vijf jaar nog relevant te zijn?"
“Ik vind: of je nu een bedrijf of een organisatie leidt: je moet altijd vooruit kijken. Je moet kijken hoe die omgeving evolueert waarbinnen je dat doet, dus de samenleving. Wat zijn grote trends die wijzigen, en hoe vertaal je dat naar de business die jezelf aan het voeren bent? Dus dat betekent: wat moet je doen om binnen vijf jaar nog relevant te zijn. En beter nog: de meest relevante te zijn van de club waarin je zit, tussen de concurrenten. Dat vind ik cruciaal. Het moeilijkste is de mensen die er zijn overtuigen om mee in die transformaties te gaan. En in een bedrijf als Unizo is dat niet alleen de 230 - 240 mensen die er werken maar ook de 3.000 bestuursleden en vrijwilligers die in en rond Unizo cirkelen.”
Feedback
In alle organisaties wordt feedback gegeven. Constructieve, maar ook destructieve feedback. Ook daar heeft Van Eetvelt een sterke mening over. “Iedereen mag mij contacteren, van de arbeider aan de band tot de topman van het bedrijf," vertelt hij. "Stuur maar een rechtstreekse e-mail, met je naam eronder. Als je kritiek gefundeerd is, zal ik er meestal op ingaan. Want ik vind het goed dat iemand de moeite neemt om zijn of haar mening te ventileren. Soms komen e-mails ook na middernacht in mijn inbox terecht, en die zijn niet altijd even vriendelijk.”
“Ik probeer daar uit te halen wat de frustratie is, of waar nu precies het schoentje knelt. Dan leg ik kort uit hoe we tot een beslissing komen, of waarom wij bepaalde dingen voorstellen. En soms, wanneer mensen het nodig vinden mij, mijn kinderen of vrouw de huid vol te schelden, zeg ik er op het einde bij: ‘À propos, lees nu eens wat je geschreven hebt, en stel jezelf de vraag wat jij zou doen mocht je zoiets over jezelf en familie lezen’. Dan krijg ik bijna altijd verontschuldigingen terug.”
Meer weten over het verhaal van Karel Van Eetvelt? Het volledige interview is hier te beluisteren!
