Dit artikel werd gebaseerd op een interview van Tumble Talks. De volledige aflevering kan je hierboven bekijken.

Ondernemen is hot. Het verhaal van de high school dropout die erna een succesvol miljoenenbedrijf uit de grond stampt. Het lijkt heel simpel: een oplossing voor een probleem vinden in de markt, er een rendabel business model aanhangen en daarna de kassa laten rinkelen. Op zijn 19 jaar was dit verhaal voor jonge ondernemer Wouter Nuytten bijna realiteit met zijn start-up Octopin. Vijf jaar later - na een periode als Belgische start-up rockstar, een faillissement en heel wat leermomenten - gooit Wouter het over een andere boeg. “Ik kan je garanderen: na een faillissement is geld een vuil beestje. Waar het mij vandaag echt om draait, is iets bijdragen aan deze wereld,” vertelt Wouter Nuytten in een gesprek met Rutger Desmedt, die met Tumble Talks ondernemers interviewt over hun gefaalde startup, zodat andere ondernemers ervan leren en niet dezelfde fouten maken.

Trip down to memory lane

Dat Wouter een hele tijd gezien werd als een echt start-up rockstar in België is te merken aan zijn talrijke passages in verschillende grote kranten en TV-programma’s. De laatste jaren plaatste hij zich bewust terug wat meer onder de radar. Even een trip down memory lane.

C-attest

Al op heel vroege leeftijd werd duidelijk dat Wouter niet gemaakt was voor het traditionele pad. Zijn passage in het middelbaar bleef dan ook niet onopgemerkt. “Ik was een slechte student. Ik vond mijn draai niet in wat ik interessant vond, moest meermaals van school veranderen omdat ik een C-attest behaalde en uiteindelijk begon ik te spijbelen zodat ik de tijd had om aan mijn eigen projecten te werken,” vertelt Wouter.


Al snel werd dit ook problematisch in de ogen van de school. Wouter herinnert zich het gesprek met zijn ouders nog al te goed. “Ik vertelde dat ik zou stoppen met school. Ze vonden dit uiteraard niet plezant, maar ze beseften ook dat het geen zin had om mij te dwingen om naar school te blijven gaan,” gaat Wouter verder.

Met de opkomst van sociale netwerken als Pinterest en Instagram, lanceert Wouter in de periode die volgt Octopin - een content marketing platform gebaseerd op beeldherkenningstechnologie.

Wouter leert zichzelf programmeren en stuurde erna een twintigtal e-mails uit naar een aantal lokale bedrijven die mogelijk geïnteresseerd konden zijn. “Uit die 20 bedrijven waren er een vijftal geïnteresseerd. Na enkele meetings haalde ik zo mijn eerste 3 betalende klanten binnen,” gaat Wouter verder.

Fatale crash

Vanaf dan gaat het snel. Wouter krijgt omkadering van start-up accelerator Idealabs en op 6 maanden tijd verkopen ze het product aan klanten als KLM, Heinz Europe, Diesel Global,.. . Het team groeit tot 10 personen. Bovendien blijkt de Belgische markt niet geschikt. “Eind 2012 was de gemiddelde Belgische KMO nog maar amper bezig met Facebook of Twitter, laat staan met Pinterest of Instagram." Wouter trekt naar San Francisco maar komt met lege handen terug. “Om investeerders aan te trekken hadden we een Amerikaanse vennootschap nodig. Bovendien kreeg ik de feedback om een co-founder te zoeken en eerst nog wat geld in België op te halen voordat ik het in Amerika kwam zoeken”.

Vandaar stapelen de problemen zich op. Door slechte communicatie met het team kampt het platform met ernstige technische problemen, en enkele grote klanten uitten hun ontevredenheid. Wouter maakt een cruciale fout. “Ik durfde tegen die grote klanten niet eerlijk zeggen dat er enkele technische problemen waren, en dat er op die moment geen geld was om dit snel op te lossen. Ik hield hen voor dat er gewoon wat vertraging was en dat het wel in orde zou komen”.

De problemen geraken niet opgelost en enkele belangrijke klanten stoppen met betalen. “Op negen maanden tijd waren we gegroeid tot een team van tien man, enkele grote klanten en een kantoor in San Franscisco. Plots zat ik in de tiende maand met een niet-werkend product, werd ik gedwongen om mijn team op straat te zetten, en zat ik met verzuurde klantenrelaties. Bovendien begonnen de aandeelhouders zich ernstige vragen te stellen.” De druk neemt toe en de stress wordt Wouter te veel. “Ik heb toen volledig afstand genomen van de situatie, en heb me even volledig teruggestort in het studentenleven. Het enige wat ik in die periode nog deed, was op café zitten en in mijn bed liggen.”

Dagen en weken gaan voorbij tot de aandeelhouders en investeerders Wouter op het matje roepen. “Gelukkig hebben zij toen heel menselijk gereageerd, wat zeker geholpen heeft om Octopin opnieuw op te bouwen. Ik besef nu dat ik veel sneller de hulp had moeten inroepen van anderen rondom mij. Durven zeggen dat het slecht gaat is o zo belangrijk.”

Durven zeggen dat het slecht gaat is o zo belangrijk

Wouter vindt een tweede adem maar dan volgt de fatale klap: eind 2015 wordt Octopin gedagvaard in faillissement door één van de schuldeisers. “Plots moesten we na twee jaar nog 50.000 euro aan facturen betalen, 20.000 euro aan intresten en 10.000 euro aan schadevergoeding. Dat was een bedrag dat we gewoonweg niet konden ophoesten. Ik heb toen dan ook beslist dat het welletjes was geweest, en heb de trekker eruit getrokken. Want je kan ook geen marathon lopen met een blok van 100 kg aan je been."

Onder de radar

Wouter leerde - met de harde hand - het belang van transparant te zijn en een goede communicatie. “Het is belangrijk om voor de start van een samenwerking alle scenario’s op tafel te gooien en te bespreken wat je in welk scenario exact gaat doen: wat als het geld op is, en wat als je jouw beloften niet kan opleveren,... . Een contract is er niet enkel voor het geval er wat misgaat. Ik heb echt geleerd dat dat cruciaal is om er later ook als vrienden uit te kunnen komen.”

Een contract is er niet enkel voor het geval er wat misgaat. Ik heb echt geleerd dat dit cruciaal is om er later ook als vrienden uit te kunnen komen.

Na het faillissement verdwijnt Wouter bewust van de radar. “Op de moment zelf was het leuk om populair te zijn en gaf het een goed gevoel om zo veel in de pers te komen. Dat gaf een boost aan mijn zelfvertrouwen. Maar uiteindelijk had ik geen goesting meer om een rockstar te zijn. Iedereen wil rond je hangen, iedereen wil over je kunnen babbelen en spreekt je aan. Dat vraagt niet alleen veel energie, maar vraagt ook heel veel tijd. Als ik dat vandaag nog doe, is het om daar zelf een bepaalde marketingwaarde uit te halen of bepaalde contacten te leggen. Het is belangrijk dat je er zelf ook iets aan uithaalt.”

Over een andere boeg

Wanneer Wouter terugkijkt op het faillissement, beseft hij vandaag meer dan ooit dat er bij mensen vaak kattenstreken boven komen als het om geld gaat. “Ik kan je garanderen: na het faillissement is geld voor mij een vuil beestje. Met ouder te worden besef ik dat geld niet is waarom we leven. Geld is uiteindelijk maar bijzaak. Wat er echt toe doet, zijn je familie en je vrienden. We zijn door de tijd heen naar een plek gegaan waar alles privé moet zijn en iedereen een grote tuin moet hebben. Vandaag zien we een tegenbeweging dat mensen terug kleiner gaan wonen. Mijn droom is een groene stadswijk te creëren waarin mensen hun passie kunnen nastreven. Ik wil de drempel verlagen om duurzame wijken betaalbaar te maken, zodat mensen geen job meer te hoeven doen puur om hun vaste kosten te kunnen betalen. Als mensen op die manier kunnen gaan doen wat ze écht willen doen, dan ben ik erin geslaagd om een beetje een betere wereld te creëren."

Begin juni lanceerde Wouter Human Districts, waarmee hij zijn nieuwe droom wil waarmaken: duurzame woningen betaalbaar maken. Meer informatie vind je op www.humandistricts.org .