​Toen Julie Brown vier jaar geleden haar man, de Belgische poolreiziger Dixie Dansercoer, verloor tijdens een expeditie, veranderde niet alleen haar leven, ook haar visie op leiderschap kantelde. In het rouwproces dat volgde, merkte ze hoe mensen zich tot haar wendden voor richting en steun, terwijl ze zelf zocht naar houvast. Ze ontdekte een nieuwe vorm van leiderschap: aanwezig zijn, luisteren, vertrouwen schenken, ook wanneer alles onzeker aanvoelt.

Die inzichten verwerkte ze in het boek Discover Your Pivot, en in de leiderschapsexpedities die ze organiseert voor ondernemers. Gebaseerd op haar ervaringen in extreme omstandigheden, dagen de programma’s deelnemers uit om hun comfortzone te verlaten — fysiek, mentaal en emotioneel — en leiderschap opnieuw te leren benaderen.

Waarom communicatie vaak misgaat

Vraag Julie naar het grootste struikelblok voor leiders, en haar antwoord is zonder aarzeling communicatie. Of beter gezegd, de illusie ervan. "We dénken dat we communiceren”, zegt ze, "maar communicatie is pas geslaagd als de boodschap niet alleen gehoord wordt, maar ook begrepen en bevestigd wordt."

Te vaak is communicatie eenrichtingsverkeer: een leider deelt een visie, formuleert verwachtingen, en gaat ervan uit dat die vanzelf tot actie leidt. Wanneer dat niet gebeurt, schuiven ze het af op onwil of passiviteit bij het team. Maar volgens Julie ligt het probleem elders: “Er zit vaak een verkeerde veronderstelling tussen wat een leider zegt en wat effectief aankomt.”

Die breuklijn wordt extra zichtbaar tijdens de (pool)expedities die Julie organiseert voor leiders. In het programma ‘In de voetsporen van Dixie Dansercoer’ brengt ze ondernemers samen in afgelegen gebieden, weg van kantoor en comfort. Wat daar gebeurt, is opmerkelijk: zodra de omgeving veilig genoeg voelt, durven mensen delen waar ze in vastlopen. De verhalen lijken sterk op elkaar: "Ik had een idee, ik heb het gedeeld, dus ik verwachtte dat het uitgevoerd werd."

Maar leiderschap is geen magie. “We vergeten soms dat hiërarchie nog steeds werkt”, zegt Julie. “Je kan geen stappen overslaan. Mensen moeten begrijpen, kunnen terugvragen, kunnen aftoetsen.” Zonder die ruimte loopt zelfs de beste strategie vast in miscommunicatie.

“Leiders zijn vaak visionair”, klinkt het bij Julie. “Ze zien het einddoel haarscherp voor zich. Alleen loopt het soms vast bij het vertalen van die visie naar concrete actie.” Die kloof tussen idee en uitvoering is herkenbaar voor veel ondernemers. De oplossing is eerst vertragen om dan te versnellen. “Sluit je met je team op in een ruimte, zet alle telefoons op vliegtuigstand, en voer echte gesprekken”, adviseert Julie. “Het klinkt eenvoudig, bijna ouderwets, maar niets werkt krachtiger tegen miscommunicatie dan onverdeelde aandacht.”

Voor Julie draait leiderschap niet om controle, maar om vertrouwen. Ze zag het keer op keer bij de meest succesvolle leiders die ze begeleidde: “Zij geven richting, maar laten hun mensen beslissen. Dat eigenaarschap werkt heel dikwijls motiverend. Mensen gaan dan niet alleen uitvoeren wat er gevraagd wordt, ze gaan méér doen. Ze denken mee, nemen initiatief, en durven fouten maken.”

​We dénken dat we communiceren”, zegt ze, "maar communicatie is pas geslaagd als de boodschap niet alleen gehoord wordt, maar ook begrepen en bevestigd wordt.
Julie Brown

In de voetsporen van Dixie Dansercoer

De inzichten die Julie vandaag deelt, zijn niet alleen het resultaat van verlies, maar ook van jarenlange ervaring met het begeleiden van leiders op expeditie.

Wat ooit begon als een manier om haar man Dixie te eren, groeide uit tot een leiderschapsprogramma waarin bedrijfsleiders uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald om weer voeling te krijgen met zichzelf, elkaar, en hun rol als leider. “Het zijn geen avonturiers, wel mensen die bereid zijn zich open te stellen. Voor de omgeving, en voor elkaar”, legt de vrouw van wijlen Dansercoer uit.

De setting is vaak ruw maar niet oncomfortabel, ergens tussen eenvoud en veiligheid in. De gesprekken die daar ontstaan, zijn dikwijls diepgaand. "Als je samen in de natuur stapt, laat je vanzelf wat achter. Titels, ego, het gevoel alles te moeten weten… Dat valt weg. Wat overblijft is wie je echt bent als leider."

Voor Julie is dat de essentie: leiderschap herontdekken door het even anders te doen. Klinkt hip, maar het wérkt. “Je hoeft niet naar het einde van de wereld om jezelf tegen te komen. Maar je moet er wél even uit.”

Op poolexpedities heb je geen ruimte voor ruis. Communicatie beperkt zich tot één kort moment per dag via satelliet. De rest van de tijd moeten gidsen zelfstandig functioneren. En dat in temperaturen van min dertig, met stormwind of sneeuwblindheid als vaste metgezellen.

“In die omstandigheden leer je pas echt wat vertrouwen betekent”, aldus Julie. “Ik geef onze gidsen geen lange briefing. Slechts drie vragen: Hoe gaat het met je team? Wat gebeurt er rondom jullie? En wat is het plan voor morgen?” Het dwingt tot helderheid, eenvoud, focus. Door onvoorspelbaar weer is plannen vaak gokken, dus prioriteiten stellen is essentieel. Soms kan ze maar één zin doorgeven. Dan moet het de juiste zijn.

De parallellen met leiderschap zijn treffend. “Op expeditie blijft de missie hetzelfde, maar de route verandert constant. Net zoals in bedrijven”, legt ze uit. “Leiders moeten kunnen schakelen, zonder het doel uit het oog te verliezen.”

​Leiders moeten kunnen schakelen, zonder het doel uit het oog te verliezen.

Emoties zijn geen kompas

In extreme marktomstandigheden is helder leiderschap het verschil tussen vooruitgang en stilstand. “Wat je nooit mag doen als leider”, zegt Julie, “is het persoonlijk maken.” Als iets fout loopt, gaat het niet over schuld, maar over oorzaken. “Een gids meldt dat ze niet konden reizen. Punt. Dan is de vraag: waarom niet? Wat stond er in de weg? En hoe vermijden we dat morgen?”

Op het ijs is er geen ruimte voor drama. Alleen voor actie. “Stel, er steekt plots een storm op. Dan stel je een noodkamp op, pas je de route aan. Dat is leiderschap: kijken naar de feiten, niet naar de frustratie.” Julie noemt het een val waar veel leiders in trappen: reageren op emotie in plaats van realiteit. Maar emoties geven geen richting. Data, context en vertrouwen wel.

​Wat je nooit mag doen als leider”, zegt Julie, “is het persoonlijk maken.” Als iets fout loopt, gaat het niet over schuld, maar over oorzaken.

Eén kamp, veel culturen

Een poolexpeditie brengt mensen van over de hele wereld samen: Russen, Scandinaviërs, Canadezen, Amerikanen, Europeanen,… allemaal op een kluitje, in extreme omstandigheden, met één doel. “Dan bots je snel op verschillen”, klinkt het. “Wat voor de ene normaal is, kan voor de ander arrogant overkomen.”

Een gids die geen goedemorgen zegt, kan in de ene cultuur bijvoorbeeld neutraal zijn, in de andere onbeleefd. Die kleine fricties worden groot als het vertrouwen nog broos is. “Samenwerken in zulke omstandigheden vraagt meer dan alleen een gedeelde missie. Je hebt een gedeeld waardesysteem nodig.”

Dixie had weinig geduld voor wat hij ‘futiliteiten’ noemde. “Maar ik leerde hem, wat voor hem een futiliteit was kan voor iemand anders essentieel zijn.” Leiders moeten dat verschil erkennen vóór het een probleem wordt. “Als iedereen zich erkend voelt binnen het team, ontstaat ruimte om echt samen te werken. Dat is niet soft, dat is overleven.”

​Samenwerken in moeilijk omstandigheden vraagt meer dan alleen een gedeelde missie. Je hebt een gedeeld waardesysteem nodig.

Micromanagement is geen vies woord

Vertrouwen is essentieel, maar soms is controle onvermijdelijk. Julie is daar eerlijk in. “In bepaalde contexten werkt micromanagement wél”, zegt ze. “Bij projecten met hoge inzet, veel risico of snelle innovatie kan het zelfs nodig zijn.”

Ze verwijst naar leiders als Steve Jobs of Elon Musk, die bekend stonden om hun veeleisende, bijna obsessieve betrokkenheid. “Zij micromanagen niet een hele organisatie, maar een heel klein kernteam. De mensen rond hen weten dat anticipatie hun job is. Niet leuk, maar wel effectief.”

De les is niet dat elk team strak gestuurd moet worden. Wel dat leiders bewust kiezen wáár ze sturen en wáár ze loslaten. In de meeste gevallen, zegt Julie, draait het om vertrouwen, ondersteund door een helder waardekader dat voor iedereen werkt. “Wanneer je werkt met teams van uiteenlopende achtergronden, moet je terug naar de gemeenschappelijke kern. Als je daar een stevig fundament legt, is micromanagement meestal niet nodig.”

Realiteit managen in plaats van verandering controleren

Zoals Julie al aangaf: niet alles hoeft gemicromanaged te worden. “Je kunt verandering niet beheersen”, klinkt het. “Wat je wél kunt, is je reactie erop controleren. En hetzelfde geldt voor je team.” In plaats van te spreken over change management, pleit ze liever voor wat ze realiteitsmanagement noemt.

Ze weet waarover ze spreekt. De grootste verandering in haar leven – het overlijden van Dixie tijdens een poolexpeditie – was volledig buiten haar controle. “Ik kon die gebeurtenis niet sturen. Het enige wat ik kon doen, was mijn reactie erop bewust kiezen, voor mijn gezin, mijn team, mijn omgeving.”

Voor leiders betekent dat: onzekerheid toelaten zonder erin vast te lopen. En vooral: communicatie gebruiken om de leegte niet te laten opvullen door geruchten. “Wanneer er ruis ontstaat – over tegenvallende cijfers, een klant die wegvalt, een mogelijke herstructurering – dan gaan mensen die leegte zelf invullen. En meestal niet op een constructieve manier.”

Transparant communiceren, zelfs als je nog niet alles weet, is essentieel. “Zeg wat je wél weet. Geef een tijdlijn. Erken het ongemak.” Wie als leider stilvalt of alles probeert te sussen, laat ruimte voor angst en verbeelding. En net dat maakt onzekerheid onwerkbaar.

Julie’s pleidooi is helder: als je je team niet kunt behoeden voor verandering, wees dan aanwezig in de realiteit die zich aandient. “We hoeven niet alles op te lossen. Maar we moeten er wel samen door.”

​Transparant communiceren, zelfs als je nog niet alles weet, is essentieel. “Zeg wat je wél weet. Geef een tijdlijn. Erken het ongemak.

Leiderschap is geen solo-expeditie

Wanneer leiders geconfronteerd worden met moeilijke keuzes of onduidelijke situaties, adviseert Julie Brown om de oplossing niet alleen te zoeken. “Ontdek het samen met je team”, zegt ze. “Niet om de verantwoordelijkheid af te schuiven, maar om het draagvlak te vergroten én betere beslissingen te nemen.”

Dat vraagt moed van leiders, de moed om toe te geven dat je het nog niet weet. “Goede leiders creëren ruimte voor anderen om mee te denken, mee te voelen, en zelfs fouten te maken – zolang die fouten voortkomen uit goede intenties.”

Juist dat spanningsveld – tussen controle loslaten en koers houden – is volgens Julie waar het sterkste leiderschap ontstaat. Het is ook waar teams leren floreren. “Een team dat fouten mag maken, is een team dat durft te proberen. En wie durft te proberen, groeit.”

Maar het begint bij eenvoudige dingen, benadrukt ze. “We vergeten vaak hoe belangrijk basisbehoeften zijn: slaap, voeding, beweging. Zonder die fundamenten stort alles in. Zelfzorg is geen luxe voor leiders, het is een voorwaarde voor draagkracht.”

​Goede leiders creëren ruimte voor anderen om mee te denken, mee te voelen, en zelfs fouten te maken – zolang die fouten voortkomen uit goede intenties.

Comfort loslaten, eigenaarschap omarmen

Comfortzones zijn verleidelijk. Ze voelen veilig, vertrouwd. Maar volgens Julie Brown zijn het ook plekken waar vooruitgang stilvalt. “In de VS groeide ik op zonder een sociaal vangnet”, vertelt ze. “Je moest de deur uit en het waarmaken. In Europa zie ik bredere comfortzones, maar ook sterkere sociale verbindingen.”

Toch schuilt in die verbindingen net de sleutel tot verandering. “Je kan mensen uit hun comfortzone halen en hen tegelijk het gevoel geven dat ze er niet alleen voor staan”, zegt ze. “Dat is geen institutionele bescherming, maar een vangnet van vertrouwen. Van ‘we doen dit samen’.”

Een begrip dat Julie vaak gebruikt is radicaal eigenaarschap. Het gaat om zeggen: “Ik pak dit op” en dat vervolgens ook écht doen. “Het klinkt eenvoudig”, zegt ze, “maar het vormt de basis van elk sterk team. Vertrouwen groeit wanneer mensen hun woorden omzetten in actie.”

​Een begrip dat Julie vaak gebruikt is radicaal eigenaarschap. Het gaat om zeggen: “Ik pak dit op” en dat vervolgens ook écht doen.

Kleine overwinningen, grote impact

In de bittere kou van de poolgebieden leerde Julie misschien wel een krachtige leiderschapsles, namelijk dat vooruitgang niet altijd grote sprongen maken is. Soms is 200 meter genoeg.

Dixie Dansercoer had daar zijn eigen ritueel voor. Hij vulde mini-flesjes – ooit verzameld in vliegtuigen – thuis opnieuw met whisky of jenever. Midden in een barre dag haalde hij er plots eentje boven. “We vieren dat we vandaag een halve kilometer hebben gehaald.” En dat werd gevierd, ongeacht de vermoeidheid of het weer.

Soms blies hij ballonnen op als iemand jarig was, of als hun kind thuis dat was. Geen groots gebaar, wél een moment van verbinding. “Iets kleins vinden om te vieren, maakt de tocht lichter”, zegt Julie. “Zelfs al kom je maar 200 meter dichter bij je doel, je bent verder dan als je in de tent was gebleven.”

Het werd haar filosofie: teams bouwen veerkracht door stil te staan bij wat wél lukt. Niet pas op het einde, maar onderweg, precies op de momenten dat het zwaar is.

Wat België Julie Brown leerde over leiderschap

Als Amerikaanse die al 28 jaar in België woont, heeft Julie Brown een uniek perspectief op cultuurverschillen in leiderschap. En die zijn er wel degelijk. “Toen ik hier aankwam, wilde ik alles efficiënter maken. In mijn ogen werd er tijd verspild. Maar gaandeweg ontdekte ik dat die tijdsinvestering in België niet verloren ging, ze werd gewoon anders benut.”

“In de VS is eten brandstof. Je eet snel iets uit een papieren zak, zodat je meteen weer aan het werk kunt”, vertelt ze. Ze herinnert zich een vergadering bij een groot sportmerk in Oregon: een strakke boardroom, mensen met fastfood, geen begroeting, geen koffie. “Niemand bood Dixie of mij zelfs iets aan.”

In België ervoer ze net het tegenovergestelde. “We drinken koffie uit porseleinen kopjes. Er ligt een koekje of chocolade op tafel. En we nemen tijd om écht even samen te zitten.” Dat verschil blijkt geen triviaal detail. “Leiders die ik hier ontmoet, hebben drukke jobs, maar coachen ook het voetbalteam van hun zoon of tappen bier op het dorpsfeest. Dat is geen tijdverlies, dat is investeren in sociaal weefsel. Het creëert teams die elkaar vertrouwen en voor elkaar willen gaan.”

Volgens Julie is dat precies waarom Belgische leiders vaak veerkrachtiger zijn in crisismomenten: ze bouwen op relaties, niet enkel op processen. En als het erop aankomt, vertrouwen ze elkaar omdat ze eerder al samen aan de toog stonden, niet omdat het zo in een policy staat. Julie herinnert zich hoe een bedrijfsleider ooit vijftien minuten vrijmaakte voor het afscheid van een assistent die hij nauwelijks kende. Geen groot gebaar, maar het maakte alles uit. "Aanwezig zijn is zoveel belangrijker dan we denken”, zegt ze. “Opstaan. Zichtbaar zijn. Dat blijft hangen.”

Die aanwezigheid hoeft niet groots of complex te zijn. Soms is het net de eenvoud die werkt. Zoals een ondernemer die elke maandag vroeg ontbijt organiseert op kantoor. Geen agenda, geen schermen, gewoon samen aan tafel. "Ze praten over het weekend, over voetbal of familie. En tegelijk dient het ontbijt om de werkweek te bespreken. Dat kleine moment van menselijkheid maakt een wereld van verschil."

In een tijdperk waarin digitale communicatie domineert, pleit Julie voor een herwaardering van echte nabijheid. Leiderschap is niet alleen beslissingen nemen; het is ook letterlijk aanwezig zijn in het verhaal van je team.

​Leiders die ik hier ontmoet, hebben drukke jobs, maar coachen ook het voetbalteam van hun zoon of tappen bier op het dorpsfeest. Dat is geen tijdverlies, dat is investeren in sociaal weefsel. Het creëert teams die elkaar vertrouwen en voor elkaar willen gaan.

Gewoontes die houvast geven

Voor Julie Brown is leiderschap geen vage theorie, maar iets dat je elke dag moet oefenen. Daarom ontwikkelde ze een praktische toolkit met gewoontes die leiders helpen om wendbaar, veerkrachtig én verbonden te blijven.

  • Start bij de basis: “Slaap, voeding en beweging. Het klinkt banaal, maar het bepaalt alles: je helderheid, je focus, je emotionele draagkracht.” Volgens Julie is het de fundering van goed leiderschap. Wie zijn eigen fundamenten niet verzorgt, kan er ook niet voor een team staan.
  • Gebruik technologie slim: AI-tools kunnen volgens Julie een grote hulp zijn, zolang ze het menselijke contact niet vervangen. “Laat een bot notities maken tijdens vergaderingen. Zo kan iedereen écht luisteren. En laat die bot na de lunch een samenvatting rondsturen met actiepunten en wie waarvoor verantwoordelijk is.”
  • Bouw vertrouwen in plaats van controle: Organiseer regelmatig momenten van echte connectie. Denk aan wandelmeetings, gezamenlijke ontbijtjes of check-ins zonder schermen. “Mensen verbinden zich als ze zich gezien voelen.”
  • Let op het signaal van vertrouwen: Julie’s favoriete meetlat? Hoe snel problemen op tafel komen. “In een team waar vertrouwen heerst, hoor je over een probleem vóór het een crisis wordt. In een angstcultuur hoor je er pas over als het al geëscaleerd is.”

En tot slot: maak het simpel. Julie haalt er graag een quote van Richard Branson bij: “Complexiteit is je vijand. Iedere dwaas kan de dingen ingewikkeld maken. Eenvoud behouden is niet altijd evident maar zeer belangrijk.”

Leiderschap in een nutshell

Wat blijft hangen uit Julie Browns verhaal is geen kant-en-klare methode, maar een uitnodiging tot menselijkheid. Leiderschap, zo blijkt, begint niet bij plannen en processen, maar bij aanwezigheid. Bij luisteren. Bij de bereidheid om samen te zoeken in plaats van alleen te weten.

In de poolgebieden, ver weg van agenda’s en deadlines, zien leiders zich vaak genoodzaakt om te vertragen. En precies in die vertraging schuilt de kracht: ruimte maken voor twijfel, kleine overwinningen vieren, en anderen uitnodigen om hun plek op het kompas te vinden.

Julie’s leiderschapsfilosofie is er een van vertrouwen boven controle, van kleine gebaren die grote bewegingen in gang zetten. Ze spreekt over moed, niet als grootse daad, maar als het stille lef om aanwezig te blijven. Zelfs wanneer je zelf nog niet weet hoe het verder moet.

“De echte leiders zijn niet degene die nooit vallen”, zegt ze, “maar zij die weten hoe ze opnieuw moeten opstaan, en anderen helpen hetzelfde te doen.” Soms ligt de grootste kracht niet in koers houden, maar in leren pivoteren zonder je kern te verliezen.

Discover your pivot, het boek van Julie Brown

Waarover gaat het boek? Een pivot kun je zien als een centraal punt waaromheen iets draait of slingert. Die beweging gebeurt rond een stabiele as, die ervoor zorgt dat ontwikkeling, groei en stabiliteit naast elkaar kunnen bestaan. Wanneer je pivoteert, groei je. Je kunt slagen, falen of je ergens daartussenin bevinden. Je ontdekt andere richtingen of nieuwe acties die je kunt ondernemen.

​De vaardigheid om te kunnen pivoteren is een essentiële kwaliteit, vooral voor mensen in leiderschapsposities. In dit boek neemt Julie je mee op een ontdekkingsreis, doorspekt met unieke en levendige anekdotes. Haar inspirerende verhalen onthullen universele en praktische strategieën die het avontuur overstijgen en je helpen om elk groots doel te bereiken. Ze deelde deze eveneens op het meest recente VeeamOn Tour event met de aanwezigen.

Het boek van Julie Brown